Aranmak ne Güzelmiş oysaki...

Neredeyse yirmi dört saatimiz birlikte geçerken, kısa süreli ayrılıklarda bile beni telefonla arardın... Ben ki öküzün önde gideni olarak sana hep duygusuzca "hayrola" , "bişey mi oldu?" yaklaşımında bulunurdum. Şimdi gözüm hep telefonda da ne oluyor aranmayacağımı bile bile...

Oysaki ne güzelmiş senin tarafından aranmak...
Sadece "seni özledim" cümlesini duymak...

Zamanı geri alabiliyor muyuz? Kaybetmek ne zor iş, hele birde hiç dönemeyeceğini bilince... Şimdi sana hiç ulaşmayacağını bilsem de yazıyorum işte hemde köpek gibi pişman olarak... Pişmanım affet beni... Herşey yarım kaldı...